It’s okay to not be okay

Ik moet mijn verhaal kwijt. Het moet eruit. En de manier waarop ik dat het beste kan, is door te schrijven. Want daar ben ik goed in, dat doe ik graag en zo kan ik het beste verwoorden wat ik wil vertellen. Want als het rechtstreeks uit mijn mond komt, is het nooit wat ik écht voel.

Ik zou mijn verhaal kunnen vertellen als een sprookje, met een ‘Het begon allemaal heel lang geleden’ als aanvangspunt, maar het probleem is dat ik niet echt weet wanneer het begon. Oke, eigenlijk wel, want in de zomer toen ik 8 werd verhuisde ik en veranderde ik van school waar ik nieuwe mensen leerde kennen die zich voorhielden als vriendinnen maar die het eigenlijk nooit goed met me voorhadden en blablabla en si en la, maar zo zit het niet helemaal in elkaar. Ergens denk ik dat ik ermee geboren ben. Dat het is hoe ik ben.

Misschien is wat achtergrondinformatie hier wel op zijn plaats: van het derde leerjaar tot en met het zesde middelbaar werd ik zwaar gepest. In het zesde leerjaar had ik mijn eerste ontmoeting met een psycholoog: ‘de puberteit’, zei die dan. Maar de onzekerheid, het gevoel ‘anders’ te zijn en het lage zelfbeeld waren er wel nog steeds. Tot op de dag van vandaag. Op school draag ik een masker, doe ik me anders voor dan ik werkelijk ben, uit vrees ‘niet goed genoeg’ te zijn. Alhoewel ik me op geen enkele school zo goed heb gevoeld als diegene waarop ik nu zit, valt het masker nog niet altijd af. Verre van zelfs. En de onzekerheid houdt me nog steeds tegen.

Er zijn dagen, zoals vandaag, dat ik niet kan stoppen met nadenken. Ik probeer mijn hoofd te kalmeren, maar het gaat zijn eigen gangetje. Ik geraak in een spiraal van negatieve gedachten, maak me zorgen over dingen die er niet zijn, denk van iedereen dat ze iets slechts over me denken tot ik crash en op de grond van mijn kamer in een bolletje ga liggen huilen, hopend dat de vloer mij opslokt en ik niet meer kan bestaan. Dat alles en iedereen gewoon weg gaat, dat er niets meer is om over na te denken. Zo gaat het nu al maanden. En ik kan het niet tegen houden.

Maar het verschil met vroeger: ik leer ermee omgaan. Ik ben ‘in behandeling’ zoals ze dat noemen. Om mijn onzekerheden in toom te houden, en niet te crashen. En dat lukt nog niet altijd, maar ik geraak er. Ik ben op weg. ‘A journey of a thousand miles begins with a single step’, staat er ergens op een muur op school geschilderd. Stap voor stap. En soms ga ik met rasse schreden vooruit, maar soms lijken mijn voeten zo zwaar dat ik ze amper van de vloer krijg. Maar ik geraak er.

Als je in de war bent over wat dit allemaal is: geen zorgen, ik weet het zelf ook niet zo goed. Ik weet alleen dit: ik wil mijn verhaal naar buiten brengen, op deze manier. Omdat ik het stigma rond mentale gezondheid ZO kotsbeu ben. Ik ben het moe om me zorgen te maken over wat mensen over me zullen denken als ik deze blog online zet. Er zullen mensen zijn die dit verhaal herkennen, er zullen mensen zijn die me moedig vinden en er zullen mensen zijn die denken ‘Jezus, wát een aandachtskind’. En weet je wat? Dat is allemaal oke. Want ik schrijf dit voor mijzelf, als een dagboek, om te weten vanwaar ik kom en waar ik sta. En ik schrijf dit voor al diegenen die het willen lezen, en ik hoop dat misschien iemand er iets aan heeft.

En nu komt het. Nu moet ik op ‘publish’ drukken. Daarmee stel ik me bloot voor alles en iedereen, en laat dat nu net zijn wat ik het meeste vrees. Maar ik doe het. Want ik ben trots op mijzelf, en ik mag gehoord worden.